ΧΡΙΣΤΟΥ—ΓΕΝΝΑ
ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΚΥΡΜΕΛΗΣ
«Κι ἄν ὁ Χριστός δεν ἦταν ἀλήθεια, πάλι δέ θά τόν ἄλλαζα
μέ τίποτα». (Ντοστογιεφσκυ)
Ἡ φοβερή αὐτή φράση μέ συγκλονίζει κάθε φορά πού βλέπω τόν κόσμο νά ἑτοιμάζεται γιά τά Χρστούγεννα. Ἴσως νά μή γνωρίζει τό μέγα βάθος καί πλάτος τῆς Γιορτῆς. Ἴσως νά μή φλέγεται γιἀ ἀγάπη καί ἀπό ἀγάπη. Ἴσως νά μή ζεῖ τό μυστήριο τῆς Γέννησης τοῦ Θεοῦ. Του ερχομού του δηλ κοντά μας, για μας, για τη σωτηρία, την ολοκλήρωσή μας ως άνθρώπους, ανθρώπους του Θεού. Με την ευτυχία να περισσεύει και να τη μοιραζόμαστε με όλους. ΚΙ εμείς τον διώξαμε, το σταυρώσαμε και τον ξαναπήραμε για να τον ξανασταυρώνουμε με τη ζωή μας κάθε μέρα. Ναι για ακούστε: «εἰς τά ἴδια ἦλθε και οἱ ἴδιοι αὐτόν οὐ παρέλαβον».(δηλ. σε δικά του μέρη, σε δικούς του ανθρώπους ήρθε μα αυτοί δέν τόν δέχθηκαν, τόν απέρριψαν). Δυό χιλιάδες χρόνια τώρα κάνουμε τό ἴδιο. Ἀπορρίπτουμε τήν προσφερόμενη ἀγάπη, ἀπ’ τό Θεό πρῶτα, καί τελικά ἀπ’τόν ἑαυτό μας.
Ο Θεός πού ήρθε σαν σήμερα κοντά μας θέλησε να μας μεταβαλει σε αγαποδίαιτους, σε ανθρώπους πού τρέφονται με την αγάπη. Πού νιώθουν τούς συγκλονισμούς τῆς ἀγάπης, τά ρίχτερ της πού μᾶς ανασταίνουν, τά βάσανα καί οἱ ὀδύνες πού τήν ἀκολουθοῦν καί μᾶς καθαίρουν, μᾶς λαμπρύνουν και λαμπυρίζουν τούς λόγους ὅλων τῶν πραγμάτων. Όλ’ αὐτά καί ἄλλα πολλά καί ὄμορφα, δικαιολογοῦν τόν πιό πάνω χρακτηρισμό τοῦ ἀνθρώπου, ὄν ἀγαποδίαιτο. ‘Αγάπη! Ώ αγάπη! Πρίν πῶ τό ὄνομά σου ἤμουν βουβός. Πρίν σέ γνωρίσω ἤμουν ἄγνωστος στόν ἑαυτό μου. Τυφλός στήν ὀμορφιά τοῦ κόσμου. Χωρίς παράθυρα. Κλεισμένος στα τείχη τῆς ἀποξένωσης, αποξενωμένος απ΄όλους και όλα. Ημουν στο βάθος μιάς κόλασης, πού πάγωνε τήν ψυχή μου, Τι ήταν αυτό το δράμα! Το μέσα μου χάος. Τό σκοτάδι τό ἐσώτερο. Ο τελευταῖος καί παγωμένος κύκλος τῆς «Κόλασης», ὅπου τό κακό έχει σάρκα και οστά και Φαίνεται σ’ὅλη του τήν ἀσκήμια. Αυτό δεν μας έλεγαν του κόσμου οι σοφοί και δήθεν σωτήρες; ΚΙ εγώ πίστεψα πώς μόνο ἡ ὀδύνη συνοδεύει τό μυθοδίαιτο τοῦτο ὄν. Κι ἔπλασα μύθους νά βγῶ ἀπό την κόλαση. Κι εἶπαΝπώς ἤμΑΣΤΕ φυλακισμένοΙ στο κάτω «σπήλαιο», στα σκοτάδια του κάτω κόσμου. Και προπάθησα να βγώ, χρόνια και αιώνες… Τί ἀγώνας, Θεέ μου!, τι σπαραγμός ν ἀνεβαίνω ανηφόρες, το βαρύ λιθάρι της ψεύτικης ζωής μου, κΙ αυτό νά κυλάει πάλι στο χάος. Κι ἀγάπησα γιατί μού είπαν πώς στην αγάπη της σάρκας βρίσκεται η σωτηρία σου. Αγάπησα απελπισμένα πολλές φορές. μά κάθε φορά νέος κόσμος τραγικά ὡραῖος. Κάθε φορά καί νέα αὐταπάτη. Πλήρωσα μέ αἶμα τή λίγη χαρά. Μέ θάνατο ἀπάνθρωπο., μέ ποτάμια δυστυχίας. Μοῦ ἔδειξαν μιά κλωστή κόκκινη. Εἶναι, λέει, ἡ ἀνθρώπινη ἱστορία. Ἕνας τεράστιος χάρτης λερωμένος μέ όγκους αἵματος, προδομένης ἀγάπης. Ποῦ εἶναι τό ἀγαποδίαιτο ὄν; Ἔψαξα σάν τρελός παντοῦ. Στούς αρχαίους καί πρωτόγονους. Στούς μετά καί σοφούς. Στούς μετέπειτα ἔξυπνους. Στούς σύγχρονους τεχνοκράτες. Σ’ Ἀνατολή καί Δύση, προπάντων στή Δύση τῶν Φώτων. Παντοῦ φωτερά σκοτάδια. Σκληρά κι ἀπάνθρωπα. Το μηστήριο τῆς ἀνομίας να βασιλεύει σε κάτι σπλάγχνα πού οἱ ἄνθρωποι τά όνόμαζαν καρδιές. . Πῶς εἶναι ἔτσι ὁ κόσμος, διαλογίσθηκα. Ποῦ εἶναι ἠ ζωή, ἡ ὀμορφιά πού θά σώσει τόν κόσμο; Ποῦ ἡ θαλπωρή, ἡ ζεστή ἀνάσα, ἡ ζείδωρη ματιά, τό γλυκό βλέμμα; Ἡ αὔρα ἡ οὐράνια;
--Σ’ἀναζήτησα θεέ μου! Παντοῦ. Στούς πλανῆτες, στά κύταρα, στους νευρῶνες του έγκεφάλου, στ’ἄγρια μάτια τοῦ διπλανοῦ μου! Μέσα μου ἄκουγα μιά ἀδυσώπητη φωνή «Τοιοῦδε μόχθου τέρμα μή τι προσδόκα, πρίν ἄν θεῶν τις διάδοχος τῶν σῶν πόνων φανῆ…» Ὤ, μάταιες οἱ προσδοκίες, φροῦδες οἱ ἐλπίδες. Χιλαδες χρονων ελπίδες
΄ Ο Π Ο Τ Ε-καποια ευλογημένη στιγμή, μέσα στη «μάταιη» αιωνιότητα, όλα αλλάζουν, θαύμα! Τα χάνω. τί είν΄αυτό πού νιώθω; Μπροστά μου πραγματοποιημενες οι προσδοκίες, του Θεολυ ο Λόγος, ή μεγάλαη υπόσχεση. Θυμάμαι λίγο βαθιά μέσα μου. «ότε ήλθε το πλήρωμα του χρόνου εξαπέστειλεν ο Θεός τον υιόν αυτού» σωτήρα και λυτρωτή
- Γύρισα ψηλά το βλέμμα κι είδα το λαμπερό πλέον οὐράνιο χάος…όχι το σκότος της αβύσσου. Τα’ἀστέρια ἔλαμπαν τή βραδυά ἐκείνη, τά έβλεπα μπροστά μου και μ΄έβλεπαν κι εκείνα!. Δεν ἦταν, λέει, πλέον χάος, μά το χάος πῆρε μιά ὀμορφιά κι ἔγινε κάλλος, ἔγινε κόσμος, ἔγινε ἀγάπη πολλή, ἔγινε χείμαρος, πλησμονή, πάθος ἀγάπης, πλημμύρα ἀστεριῶν. Γέμισε ὁ κόσμος Θεό, ναί χειροπιαστό. Μιά μορφή ἁπαλή, να, ἕνα παιδί-μικρό βρέφος- μέ μάτια τ’ ἀστέρια τ’οὐρανοῦ, μέ τά χεράκια του νά κρατοῦν μιά ματωμένη καρδιά, ἄ, ναί, αὐτή ἦταν ἡ καρδιά τοῦ κόσμου, τοῦ αἰώνιου δερμάτινου ἀνθρώπου, η δικιά μου ή δικιά μας, του καθενός, όλων μας.. Τήν καθαρίζει προσεκτικά, τή θωπεύει καί τήν τοποθετεῖ ἐδῶ πού εἶναι τώρα,. Μαζεύει καί τά συντρίμμια τοῦ αποθεωμένου ανθρώπινου Νοῦ, τοῦ Λόγου, τά βάζει δίπλα στό κέντρο τοῦ νέου, τοῦ καινούργιου πλέον ἀγαποδίαιτου ὄντος. Κι αὐτό ἔλαμψε, ἔγινε λαμπυρίζον πρόσωπο. Ὅλα στή θέση τους. Όλα όμορφα. Μιά ὀμορφιά ἀντανάκλαση τῆς δικιᾶς του μορφῆς. Στήριγμα καί βάση και βαθρο ἡ νέα Θεανθρώπινη φύση τοῦ ἀνθρώπου. Ναί, συλλογίζομαι΄ οι προφητείες είναι ἀληθινες « ὁ Λόγος( του Θεού) σάρξ ἐγένετο» . Τώρα πλέον ὁ ἄνθρωπος είναι, μπορεί να γίνει θεογέννητος. Δέν γεννήθκε μόνο ὁ Χριστός στό σπήλαιο. Γεννήθηκε κι ὁ ἄνθρωπος. Γυρίζω καί βλέπω δίπλα μου: φρίττω πάλι :ἡ ἀγριότητα τοῦ κόσμου δέ χάθηκε. Πολιορκεῖ τό αἰώνιο βρεφος! Δυο χιλιάδες χρόνια τώρα. Μά τώρα –τι χαρά- πολιορκεῖται ἰσχυρά κι ἐκείνη, η κάποτε αρχόντισσα του κόσμου, η σατανική αγριότητα. Μια απαλή γαλήνη με ησυχάζει. Γαληνεύω. Η Προσδοκία έγινε βεβαιότητα Η Ἐλπίδα δεν αχνοφέγγει πιά. Εγινε φώς, πολύ φώς! Την ψάλλουν οι ουρανοί, την βλέπουν οι ποιμένες, γλυκά άκούγεται ο ουράνιος ύμνος «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γής είρήνη». Κάποιος ουράγιος άγγελιοφόρος ψιθυρίζει στ΄φτια όλων «Δεύτε ίδωμεν πιστοί πού εγεννήθη ο Χριστός». Οι μάγοι σπεύδουν οδοιπορώντας και προσκυνούν το βασιλιά του κόσμου πού πῆρε τη μορφή του αθώου βρέφους. Οι καμπάνρες χτυπούν το μέγα θαύμα, το άνήκουστο πανηγύρι.Χριστούγεννα σήμερα! Καινά-καινούργια ὅλα. Παιδίον νέον. Κόσμος νέος λουσμένος στό ἄχραντο φῶς τοῦ Θείου Βρέφους. «Εὐφραίνεσθε δίκαιοι. Ουρανοί άφαλλιάσθε».Άνθρωποι, πρόσκαιρα πλέον θνητοί, πετάξτε τίς φροῦδες(μάταιες) και –τι κακό ήταν αυτό- βοσκηματώδεις ἐλπίδες σας. Λουστεῖτε στό φῶς πού λάμπει ἐκεῖ στό βάθος κάθε ἀπόκρυφης, ἐσώτερης Βηθλεέμ. Ἐκεῖ πού τό ἄκτιστο προσλαμβάνει τό κτιστό σ’ἕνα πανηγύρι ἀγαπητικό. Ἐκεῖ πλέον ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι μόνο ἀγαποδίαιτος, μά μιά μεγάλη κι ὁλοκληρωμένη ζέουσα ἀγάπη-καρδιά, ἕνα θεανθρώπινο σύμπαν, μέ προεξαρχουσα τή μορφή τοῦ Θεανθρώπου, ένα όλοκληρωμένο και τέλειο ππαραδεισένιο Πρόσωπο. Γι αὐτό ὁ Ντοστογιέφσκυ ἐπιμένει, τρελός από χαρά; «δεν ἀλλάζω τό Χριστό μέ τίποτα, οὔτε μέ τήν ἀλήθεια»..
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2021
_________________________
- Γεώργιος Κ. Κυρμελής : Facebook : https://www.facebook.com/profile.php?id=100011834477514
- Facebook : Μαρτυρικά Κερδύλλια Σερρων - Ενορία Αγίων Αναργύρων -Theoharidis Mihalis
- Youtube : https://www.youtube.com/channel/UC1CyB3ccYsH9SdmxSzCNmPA/videos?view=0&sort=dd&shelf_id=0
__________________________
